Ruhu maddi yox, mənəvi qida ilə yüksəldirlər.
Bədii-mənəvi abidələri olmayan xalqlar məhvə məhkudur. Monqoldan Osmanlıya qədər
olan türk xalqları at çapıb, qılınc oynadarkən, qonşuluqdakı “məzlum” xalqlar
özlərinin bədii-mənəvi abidələrini (əlifbadan ədəbiyyata, mədəniyyətə qədər)
yaratmışlar.
Deyərdim ki, tarixən geridə
(“çarıqlı-patavalı”) olmuş Rusiyanı V. Yankovski özünün “Çingiz Xan” romanı ilə
indiki Rusiyaya çevirmişdir. O, bu tarixi romanı ilə, demək olar ki, Monqol
Tatarlarının (Türklərin) yüksək ruhunu “ruhdan düşən insanın atı da çapmaz” şərq
hikmətilə ruslara trasfer etmiş, müsəlman dərvişini Türkün qəhrəmanına
çevirmişdir. Belə bədii-mənəvi abidələrin təsirindəndir ki, indi Rusiya ətrafındakı
bütün türk xalqları onların təsiri (qanadı) altındadır. Həmin o bədii-mənəvi
abidələrin nəticəsidir ki, azsaylı farslar da Türklərin bir hissəsini (Azərbaycan
türklərini)“ qanadı altına almışdır.
Yaxşı olardı ki, indiki Türklər “türk-türk”, “Boz Qurd” və s. deyib özünü öyməkdənsə,
Bunu nəzərə alıb özlərinin birgə bədii-mənəvi abidələrini (məs. birgə əlifbalarını)
yaradaydılar. Bədii-mənəvi abidələri olmayan xalqlar həmişə geriliyə məhkumdurlar.
Комментариев нет:
Отправить комментарий