Müqəvvanın dikbaşlığı

                                Müqəvva bir bostanda     

                          Yetişdi “ada, sana”.

                                Meşənin qorunması,

                                Məhz, tapşırıldı ona.

                                Balaca ikən, həmən,

                                “Böyüdü” o, daxilən

                                Balacalıq burdaca

                                Tamam yetişdi sona.

                                O, meşədə hər yeri,

                                Hər kolu bəyənmədi.

                                Əzəmətli Palıdın

                                Geniş çətrini seçdi.

             

                                Cır-cındır qollarını

                                Bu zirvədə gen açdı,

                                Dik süpügə başını

                                Ta, göylərə ucaltdı.

                                Əngin, zəngin meşəni

                                O, bostanca sayırdı.

                                Sanırdı ki, hər yana

                                Özü işıq saçırdı.

                                Meşənin sakinlərin

                                Etdikcə o xəbərdar,

                                -Bu gündən bu meşəyə

                                Mənəm–deyirdi-sərdar.

                                Açıqlayıb niyyətin

                                Bəyan etdi hər yana.

                                Qorxutdu həm Qartalı,

                                Hədə gəldi Aslana.

                                Yan-yörəsində onun

                                Tülkü quyruq buladı,

                                Təriflənən boz çaqqal

                                Ağız dolu uladı.

                                Palıdın kölgəsində

                                Mərd Aslan dincələrdi.

                                Kölgə üçün Palıda

                                Minnətin bildirərdi.

                                Məğrur Qartal zirvələr

                                Tacı idi əzəldən.

                                Haqq-ədalət meşədə

                                Hökum sürürdü həmən.

                                Uca dağlar Qartala

                                Doğmaca ev-eşikdi.

                                İti gözlər zirvədə

                                Vətən üçün keşikdi.

              

                                Müqəvvanın gözündə

                                Hər şey idi lap “bala”.

                                Hədə-qorxu gəlirdi

                                Aslana, həm Qartala.

                              -Mən olan yerdə-deyir

                              -Aslan nərə çəkməsin.

                              Vətənin keşiyinə

                              Qartal tamah salmasın.

                               Aslan, Qartal düşünür:

                               Nə desin və neyləsin? 

                               Haqq-ədalət tapdanıb,

                               Desin-“böhtan” eyləsin?

                               Ondan, o gündən Aslan

                               Köç etdi bu meşədən.

                               Qartal uçdu, durmadan,

                               Özgə dağlara, həmən.

                               Qoca palıd sonradan

                               Yəgin etdikdə bunu,

                                “Ovuşdurdu” yaxşıca,

                                Müqəvvanın burnunu.

                               Əsdi, həm coşdu Palıd,

                               Söydü də bu andırı.

                               Çətrindən atdı, həmən,

                               Müqəvvanı-cındırı.

                               Huşunu itirmişkən,

                               Müqəvva uçdu, uçdu.

                               “Oyananda” özünü

                               Kiçik bostanda gördü.